STATÜKOYU (VAR OLAN DURUMU) TERK ETMEK ZOR İŞMİŞ MEĞER.

STATÜKOYU (VAR OLAN DURUMU) TERK ETMEK ZOR İŞMİŞ MEĞER.

Köy içinde gezici öğretmenlik günlerinde okul nöbeti olan ev öğretmene öğlen yemeğini de hazırlardı. İlk başta öğretmen çok itiraz etmiş kesinlikle kabul etmeyeceğini söylemişti. Ama ilk gün okul nöbeti olan ev:
—Öğretmen! Belki sen bizim yediğimizden yemezsin. Ama onca hazırlık yaptık. Valla tenezzül etmezsen güceniriz. Köylü bizi kınar.
Deyince kabul etti öğretmen. Çok emek verilmiş, lezzeti tartışılmaz yemekler hazırlanmıştı.
—Teşekkür ederim. Yengenin de ellerine sağlık dedi. Artık üç ay boyunca yıkılması zor bir geleneğinde başlamasına yol açtığını ertesi günü anladı. İkinci günkü ev sahibi de;
— Öğretmen sofra hazır! Dediğinde…
— Hayır hayır. Artık kendi başımın çaresine bakmalıyım.
Dedi demesine ama… İkinci evin sahibi de;
—Öğretmen, Muhammed’in yemeğini beğenmiş, bizim yemeği beğenmemiş, demez mi konu komşu?
Diye söyleyince gelenek başladı artık. Üç ay boyunca bu hep böyle devam etti. Her ev sahibi hiç erinmeden (yakınmadan), her gün yiyecek olarak kıymetli neleri varsa öğretmenle paylaştılar.
Geçici okul binasına taşındıkları günün ertesi öğlen saati geldiğinde, öğretmen köyde öğlen yemeğinin ciddi sorun olduğunu hissetti. İçinden ‘’Ne rahatmış benim için’’ diye geçirdi. Sonra böyle düşündüğü için kendisinden utandı. ‘’Ama demek ki; değişime direnmek, var olan durumu korumaya çalışmak, birazda çıkarcılıktanmış’’ diye düşündü. Bir yandan da biliyordu ki, köyde hangi evin kapısını çalsa ona severek en iyi ikramlarını yapmaya, ya da evlerinde ne varsa yedirmeye çalışırlardı. Ama bunu asla yapmazdı. Gaz ocağını yaktı. Çayı demledi. Ne olur ne olmaz diye aldığı bisküvi kutusundan çıkardıklarıyla bastırdı açlığını. Diğer günler hazırlıklıydı artık.