Kaymakçı İkna Edilmeli

GÖREV: KAYMAKÇININ AHMET İKNA EDİLMELİ.
Hayrettin 4. sınıfa nakil gelmişti ve okul başkanıydı. Öğrenciler seçmişti O’nu. Köyde okul yokken babası ‘’Oğlum cahil kalmasın’’ diye başka bir köydeki akrabalarının yanına, ‘’Okusun’’ diye göndermişti. O da, dördüncü sınıfa kadar orada okumuş, köye okul açılınca da, ‘’Bu yıl köyde okusun’’ düşüncesiyle, anne babasının yanına gelmişti. Çabuk kavrayan; biraz da koşulların yönlendirmesi sonucu, liderlik özellikleri de olan bir çocuktu. Sabah öğretmen gelmeden sınıfın ön bakımını yapar, yazı tahtasını nöbetçilere sildirir; tebeşir kutusunun bir önceki evden gelip gelmediğini kontrol ederdi. Bir görev de öğretmen vermişti ona. Uzun teneffüste öğretmenin gaz ocağını yakar üzerine çaydanlığı koyardı. Gazocağına çaydanlığı koyduktan sonra da Kaymakçının Ahmet köyün neresinde ise onu bulur;
—Ahmet Gaga! (amca) Öğretmen çay içmeye çağırıyor, der. Kaymakçı’yı o günkü okula getirirdi.
Öğretmen:
—Günaydın Ahmet amca! Hoş geldin!
Kaymakçı:
—Öğretmen, hoş bulduk! Beni yine bu Hayrettin bulup getirdi.
Öğretmen:
—Aferin Hayrettin’e, akıllı çocuk! Bir de, her gün ev ev gezmeleri olmasa… Bu köyden çok akıllı çocuklar çıkacak.
Kaymakçı:
—Köy iyi… Sen iyi… Çocuklar iyi de… Emme(ama) bu muhtar işe yaramazın teki
Öğretmen:
—Yaa! Muhtar da iyi be, Ahmet Amca! Mesela bir tek gün senin hakkında olumsuz söz etmedi bana. Hâlbuki seni ‘okulu geri aldı’ diye şikâyet bile edebilirdi. Ama etmemiş baksana.
Kaymakçı:
—Suçlu ya! O yüzden şikâyet edemez. İnsanlığından değil... Suçunu bildiğinden. Anladın mı?
— Neyse Ahmet amca, bu köyde kötü adam yok. Herkes çok iyi de biraz inat edenler var tabii.
— Bu lafı bana dersin öğretmen, anlarım. Ama bu muhtar, muhtar olduğu sürece sen söylemekten, ben de anlamazlıktan gelmeye bıkmayacağız.
Çay içme faslı ve uzun teneffüs biter.
—Neyse, Ahmet amca bak, Hayrettin zili çaldırdı. Biz derse…
—Sağ ol Öğretmen! Koca köyde benden başka adam yokmuş gibi her gün beni çağırırsın. Hoşuma gider bak. Bir gün de ben seni çağıracağım. Haberin olsun.
—Canın sağolsun. Yarın yine beklerim bak.
Vedalaşırlar. Ertesi gün yine aynı senaryo uygulanır. Her gün, alışılagelmiş merhabalaşmalarını yaparlar; ikisi de birbirlerine kısaca dünden bu yana yaptıklarını aktarırlar; her ikisi de asıl konu olan, okul binası konusuna girmezlerdi.
Derken bir gün Kaymakçı uzun teneffüse yakın o günkü okul sırası olan eve elinde çaydanlık ve bir tas delibal (kimine göre kestane, kimine göre orman gülünden olan bal) ile çıkageldi.
Hayrettin zili çalarken ‘’Öğretmenim, Kaymakçı!’’ diyecekti ki; Öğretmen de gördü Kaymakçı’yı. Koştu, Kaymakçı’nın elinden tası aldı. Kaymakçı’ya:
—Hoş geldin! Ya! Ben alışmıştım senin çaysız gelmene. Diye takıldı. Kaymakçı:
— Öğretmen! Sen adam evladısın bunu anladım. Bu köylü de iyi. Düşündüm de… Muhtar da iyi adammış demek ki. Baksana o kadar iş geçti aramızda sana hakkımda tek kötü laf dememiş. Ee canım, bu kadar iyinin içinde bir kötü ben olmayam gayrı.
Sözün gerisinden bir şeylerin geleceği belliydi sanki.
Bu konuşma ikisini de duygusallaştırdı.
—Estağfurullah! Ahmet Amca, zaten kötü değilsin ki. Ne diyeceğini kestiremedim.
—Dedim ya! Adam olsam hemen kestirirdin. Bak adama (muhtar) ne laflar söyledim. O tek kötü laf etmemiş hakkımda. “ Kem söz sahibine ait” derler. Kim şimdi kem sözün sahabı? Bak öğretmen şu anahtarı al, çocukları götür. Otursunlar sıralarına, okullarında okusunlar. Çayı da Hayretin’le sen iç, diyebildi. Kalktı, yürüyüp gitti.
Çocuklar koşarak geldiler yukarıya;
—Öğretmenim! Kaymakçı ağlıyor koşsana!
Öğretmenin de düğümlendi dili, boğazı… Öylece kaldı ayakta. Göstermek istemedi çocuklara, ama gözlerinden akan yaşa engel olamadı. Sevinçle hüznü bir arada yaşadı.
—Hayrettin zili çal! Diye seslendi.
O gün akşama kadar temizlik yapıldı. Akşam yazı tahtası ile tabela Kaymakçı’nın geçici olarak verdiği tek odalı eve (okul) yerleştirildi.