KÖYDEN GELEN MEKTUP

             Güzelyayla’da öğretmenliğimin ikinci yılı, işimin çok, paranın az olduğu yıllar.  Devlet öğretmeni olduğum köye okul yaptı. Lojmanlı ve tek derslikli kutu gibi bir okul.  Her şey pırıl pırıl .  Epey yol aldık. Gezici okuldan yerleşik okula, oradan da kendi binası olan okula kavuştuk. O günün koşullarında hayali bile zor olan şeylerin gerçekleştiğini görüyorum. Görmenin ötesinde değişimin hızını tadına vararak yaşıyorum. Tanımlanamaz  bir başarı hazzı yaşıyorum.

 Yapılacak çok işim var.  29 Ekim Cumhuriyet Bayramı kutlama hazırlıklarına başladık. Her gün saat 15.00 den sonra Öğrencilerimi iki kol sıraya diziyorum. Tek bayrağımız var. Onu da cumartesi günü öğleden sonra  göndere çekiyoruz. Bu bayrağımızı düzgün bir sırığa bağladık bir öğrencim en önde taşıyor.  Yürüyüş düzeninin uygun adım olmasını istiyorum. Kol ve bacakları bükmeden, kollar omuz seviyesine kadar yükselecek, hem  ayak hem kollar önündekine uyarak yürünecek. Elimde bir düdük sol, sağ, sol, sağ sesleri ile  20 kişilik gruplar halinde  okulumuzun çevresinde  yürüyüş  çalışmaları yapıyoruz. Bu çalışmalara köylülerden de büyük ilgi var. Askerliğini yapmış erkekler öğrenciler gibi iki kol sıra oluyorlar. İçlerinden birisi komutan oluyor. Köylüler yürüyor öğrenciler izliyor, öğrenciler yürüyor köylüler izliyor. Tüm köy Bayrama hazırlanıyoruz. Köylülerden birisi çocuklara; bandoyu, en önde yürüyen majörün elindeki sopayla “artistik” hareketler yaptığını, yürürken sopayı havaya fırlatıp yine yürüyüş düzenini bozmadan tuttuğunu, davul, zil, borazan ve trampetleri anlatıyor gün dikkatimi çeken bir bakış türü keşfediyorum. Dinlerken boşluğa bakmak. Tüm öğrencilerim anlatılanları tık çıkmadan dinliyorlar. Anlamıyorum bakışını o yıllarda öğrencilerimden öğrendim. İnsanın cııız eder ya içi. O keşif cıızı solladı. İyice acıttı içimi.

                 İlçenin 47 kilometre uzağındayız.  Götürüp getirmek neredeyse imkânsız. Televizyon keşfedileli epey olmuş ama ülkeme henüz yok. Olsa da orada görseler. Elime aldığım küçük sopaları çubuk,  tahta tabureleri de trampet gibi kullanarak davulun küçüğünü düşünün. Diyorum ve taburelerle ritim çalışıyoruz. Aklıma gazyağı tenekeleri geliyor ama ” teneke çalmak” deyimi ile ilgili paradigmam vazgeçmeme yol açıyor.

                Yorgunluk mudur, yoksulluk mudur onun verdiği burukluk içinde  dersliğimin yapışığındaki ayrı kapılı lojmanıma geldim. Saat: 18.00 radyomu açtım. Köyden gelen mektup diye bir program var.  Spiker gelen bir mektubu tok ve etkileyici bir sesle, olayı yaşatarak okuyor. Buraya yazabilirim. Malzeme, kitap, gazete, giysi gibi şeylere ihtiyacımız olduğuna vurgu yaparım. Diye düşünürken, kendimi mektubu yazmış buldum.  29 Ekim Cumhuriyet Bayramını kutladık. Yürüyüşümüzü yaptık. Bayram sonrası ay sonu maaşımı da almak üzere 8 saatlik yaya yolculuk sonunda İlçeye ulaştım. İlk işim yazdığım mektubu TRT Ankara Radyosu Köyden Gelen Mektup programına göndermek oldu.

                 8 Mart 1971 Okulun bahçesine öğrencilerimle birlikte yaptığımız ahşap kameriye de oturuyorum. Köy içinden sesler yükselmeye başladı. Köyde transistörlü radyosu olan birkaç aile vardı. Eline radyoyu alan koşarak köy meydanına doğru geliyordu.  Hepsi de;”… bizi anlatıyor, bizim köyü anlatıyor, okulu anlatıyor, öğretmenin adını söylüyor”  diye bağırıyorlardı. Beni görünce bana doğru yöneldiler. Evler boşalmış birkaç noktada duygu seli içinde yaklaşık bir saatlik programı tüm köy dinledik.  Spiker yazdıklarımı okumuyor, adeta bizimle birlikte yaşıyordu.

                Mart sonu maaşımı almak için ilçeye gittiğimde; Çiğli 2. Ana Jet Üs Komutanlığı okulumuza 1000 tl para bir mektup ve büyükçe bir koli göndermişti. Yurdumun her köşesinden İki ay boyunca sayıları yüzleri aşan kitap ulaştırıldı. 1971 yılı 23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramı törenlerimizi mütevazı bandomuz ile kutlamıştık. Öğrencilerimin ilk kez bölünmemiş kurşun kalemleri olmuştu.    01.05.2012  Hıfzı Yetgin